Een Middenlevenurgentie

Een jaar geleden kwam een zwager van mij ( we noemen hem gemakshalve even Evert) erachter dat zijn leven al half achter hem lag en hij nog méér dan de helft niet gedaan had. Een 'midlifecrisis', ja.
Sommige mannen gaan dan achter jonge meisjes aan, anderen gaan overal aan twijfelen en doen niets en mijn zwager besloot fanatiek te gaan sporten. Niets bijzonders zul je zeggen, maar in het geval van Evert ligt dat toch duidelijk anders. Evert's enige sportieve prestatie was jarenlang het rekken en strekken van de slokspieren geweest, tijdens het jaarlijkse dorpsfeest in zijn geboorte- en woonplaats en nu ging hij ineens écht sporten.

Het begon met wandelen. Eerst kleine stukjes, naar de bakker en terug, maar al gauw kreeg hij de smaak te pakken. Uren liep hij door het vlakke polderland in zijn geboortestreek.
Dat ging vervelen. Samen met zijn loopgezel besloot hij nieuwe en verre wandelwegen in te slaan. Te ver om voor het avondeten thuis te zijn. En dus werden het weekendjes wandelen in Drenthe, de Achterhoek of Zuid-Limburg.
Dat was leuk; wandelen, maar dat kon hij nu wel. Schoot ook niet op, dat lopen, een beetje meer actie mocht van hem wel. Misschien moest hij maar eens een racefiets kopen!

Dat was een cool plan, hij ging fietsen! Nadat hij de edele beginselen van het pedaleren onder de knie had ging Evert in training voor een echte toertocht: het 'rondje IJsselmeer'. De familie begon zich nu toch een beetje zorgen te maken, want dat zou hij natuurlijk niet gaan redden. Maar Evert bleek een doorzetter en reed - met twee vingers in de neus - de afsluitdijk over en via vier provincies terug naar huis.
Nou, dat fietsen was wel erg makkelijk. Wat nu? Schaatsen kon hij ook nog niet.

Een week later stond Evert met nieuwe klapschaatsen op de kunstijsbaan. Hij had gehoord van een marathon op de Weissensee in Oostenrijk over tweehonderd kilometer. Dat leek hem wel wat. Maar dáár kon hij natuurlijk niet met die stoel aan komen zetten en hij had nog maar een paar maanden om die kwijt te raken! Evert ging weer in training en schudde eerst de stoel en daarna Rintje Ritsma af. Hij was er klaar voor.
Het wordt een beetje voorspelbaar, maar toch; Evert reed de marathon uit en behaalde een niet onverdienstelijke tiende plaats in het voornamenklassement.

Dat was vorige week. Zojuist had ik hem aan de telefoon. Mijn zwager gaat de noordflank van de K2 (8616 meter) beklimmen. Solo, zonder zuurstof en op klapschaatsen. Die zitten namelijk nog aan zijn voeten vastgevroren. Na de barre tocht laat hij zijn schaatsen operatief verwijderen.
Dit noem ik geen 'midlifecrisis' meer; dit noem ik een middenlevenurgentie.