Het StraatDagBlad ('Hobbel', gepubliceerd in Straatnieuws, November 2005)

Sinds het Utrechts Nieuwsblad op tabloidformaat en in samenwerking met Het Algemeen Dagblad verschijnt, is mijn behoefte aan deze nieuwe krant méér dan gehalveerd. Wie zit er nou te wachten op een halve Telegraaf met regionieuws? Ik wil des morgens geen voorpagina voor mijn neus krijgen, die geheel bestaat uit een fotocollage van een vakantiepark waar Claudia M. een midweek heeft zoekgebracht. Of een foto van een brandende militair die uit een tank springt. Bovendien, alles aan de nieuwe krant is gehalveerd: de herkenbaarheid, de overzichtelijkheid, de journalistieke diepgang en het regionale nieuws. Alleen de abonnementsprijs niet.
Ik vreesde reeds met grote vreze toen bekend werd dat de fusie met 'de AVRO-bode van het (inter)nationale nieuws' door zou gaan. Ik zag het AD namelijk altijd als de krant voor de kleurloze, conservatieve Feyenoord-supporter; hoe kon je daar nou gezellig mee gaan samenwerken? De mediawereld is tenslotte geen Sesamstraat.
Ik heb trouwens wel te doen met Arjeh kalman, de voormalig hoofdredacteur van het UN en tegenwoordig een soort regiomanager. Die probeert de lezer al maanden uit te leggen wat hij zichzelf niet uit kan leggen. Dat het wel goed gaat komen met de krant en dat het een gewenningsproces is en dat we binnenkort ook verbeteringen gaan merken. Diep in zijn hart treurt hij nog elke dag om het verlies van zijn eigen, oude vertrouwde Utrechts Nieuwsblad.
Maar misschien is er nog hoop voor hem. Straatnieuws is tenslotte al een tijdje bezig zijn horizon te verbreden. Met een aantal kleine aanpassingen moet het mogelijk zijn om van Straatnieuws een waardig concurrent van het AD-UN te maken. Ik bedoel, de huidige en ex-journalisten van het UN vallen ons toch zeker huilend van geluk in de armen als ze via Straatnieuws (het Utrechts StraatNieuwsBlad?) een herstart kunnen maken? Ik dacht het wel. Bovendien, de infrastructuur ligt er al. We hebben een vergelijkbaar afzetgebied en voor de verspreiding hebben we ook al een grote groep gemotiveerde medewerkers. Door de veel betere verdiensten (want zes kranten per week) zijn deze mensen misschien wel gelijk dakloos af! Misschien moeten we nog iets aan het formaat van onze krant doen. Het lijkt er op dat, als je als dagblad serieus genomen wilt worden, je toch met een minimaal twee keer zo groot modelletje moet komen. Dat heeft dan meteen weer als grote voordeel dat we op pagina drie een extra grote pin-up kwijt kunnen! Mooi toch?