De zin van het leven (28?)

Op het gevaar af dat ik voortaan door het leven ga als een ouwe sentimentele gek (ipv een ouwe brombeer) het volgende.

Als huisman loop ik elke werkdag (....) een keer of drie op en neer naar de school van mijn oudste dochter. Voor de kenners onder ons, dat is inderdaad José. Als ik haar om half twaalf op ga halen is het elke keer weer een verrassing wie van haar klasgenootjes bij ons komt lunchen, of dat ik weer voor Jan Lul naar school gelopen ben, als ze bij een vriend(in) gaat eten. Die kinderen zijn volgens mij de hele morgen druk met bespreken wie bij wie 'binnen mag', zoals zij het noemen.

Maar dit terzijde, want daar ging het mij helemaal niet om. Als ik naar school loop, heb ik mijn tweeling altijd bij me en - uitzonderingen bevestigen slechts de regel - dat is altijd lachen. Anna & Kitty zijn behalve ontzettend leuke meiden en drie jaar oud ook nog eens vriendinnen en dat willen ze graag aan iedereen die het weten wil laten zien én horen.

En zo gebeurt het dat zij hand in hand zingend de deur uitlopen, met in hun vrije hand een pop. Ze rennen voor mij uit om op de stoeprand te wachten op papa, die ze een handje geeft bij het oversteken.
Als we vlak bij school zijn beginnen ze 'papa is een poepie' te scanderen. Lachend (en volgens mij jaloers) kijkt iedereen die wij tegenkomen naar ons.
Neem nou van mij aan - een ouwe gek of niet - gelukkiger kan een mens niet worden.